Έως σήμερα πλήθος ερευνών έχει εστιάσει στο ρόλο της μητέρας στην ανάπτυξη του παιδιού. Αδιαμφισβήτητα, η μητρική φιγούρα παίζει καθοριστικό ρόλο στην υγιή ανάπτυξη του παιδιού. Ωστόσο, η σχέση πατέρα – παιδιού είναι εξίσου σημαντική για την κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού. Πιο συγκεκριμένα, η αλληλεπίδραση μεταξύ πατέρα – παιδιού διαφέρει σημαντικά από αυτήν μητέρας – παιδιού καθώς η πρώτη στηρίζεται περισσότερο στο παιχνίδι και τη φυσική δραστηριότητα ενώ η δεύτερη στην παροχή φροντίδας.
Μέσα από το παιχνίδι, ένας πατέρας βοηθά το παιδί του να εξερευνήσει τον κόσμο του, να λάβει πρωτοβουλίες και να δοκιμάσει τα όριά του ανακαλύπτοντας έτσι νέες δεξιότητες. Η παρουσία του πατέρα σε κάθε εξερεύνηση του παιδιού συμβάλλει στη δημιουργία ενός αισθήματος ασφάλειας, ενισχύοντας με τον τρόπο αυτό τη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού. Επιπλέον, μέσα από το παιχνίδι, ο πατέρας ενισχύει το παιδί να αποκτήσει έλεγχο τόσο στη συμπεριφορά όσο και στα συναισθήματά του ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο την αυτορρύθμισή του. Ακόμα, οι πατεράδες φαίνεται πως ενισχύουν την ανεξαρτησία και τις κοινωνικές δεξιότητες των παιδιών μέσω του παιχνιδιού. Ως εκ τούτου, η ενεργή παρουσία και συμμετοχή των πατεράδων στη ζωή των παιδιών τους ενισχύει τόσο τη συναισθηματική όσο και την κοινωνική ανάπτυξή τους.
Επιπλέον, η ενεργή συμμετοχή του πατέρα στη ζωή του παιδιού φαίνεται πως συμβάλλει στην ενίσχυση των γνωστικών ικανοτήτων και της ακαδημαϊκής επίδοσης του παιδιού. Πιο συγκεκριμένα, οι πατεράδες που συμμετέχουν πιο ενεργά στην ανατροφή των παιδιών φαίνεται πως έχουν παιδιά με καλύτερη σχολική επίδοση καθώς και καλύτερες γνωστικές και λεκτικές ικανότητες συγκριτικά με τους πατεράδες με μικρότερη συμμετοχή στην ανατροφή των παιδιών. Επιπλέον, φαίνεται πως η ενεργή συμμετοχή του πατέρα στη ζωή του παιδιού βοηθά το παιδί να είναι πιο υπομονετικό σε ότι αφορά τις σχολικές δυσκολίες.
Συνεπώς, η πατρική φιγούρα έχει σημαντικό αντίκτυπο στην υγιή ανάπτυξη του παιδιού. Αν και σημαντικά διαφορετική από τη σχέση μητέρας – παιδιού, η σχέση ανάμεσα στον πατέρα και στο παιδί φαίνεται πως παίζει εξίσου καθοριστικό ρόλο στη συναισθηματική, την κοινωνική και την γνωστική ανάπτυξη του παιδιού και για το λόγο αυτό η ενεργή συμμετοχή του πατέρα στην ανατροφή του παιδιού είναι άκρως σημαντική. Άλλωστε όπως και ο ίδιος ο Freud επισήμανε «Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή όσο η πατρική προστασία».
Ενδεικτική Βιβλιογραφία:
Dumont, C. & Paquette, D. (2013). What about the child’s tie to the father? A new insight into fathering, father–child attachment, children’s socio-emotional development and the activation relationship theory. Early Child Development and Care, 183(3-4), 430-446.
Kazura, K. (2000). Fathers’ qualitative and quantitative involvement: An investigation of attachment, play, and social interactions. The Journal of Men’s Studies, 9(1), 41-57.
Paquette, D. (2004). Theorizing the father-child relationship: Mechanisms and developmental outcomes. Human development, 47(4), 193-219.
Rosenberg, J. & Wilcox, W. B. (2006). The importance of fathers in the healthy development of children. US Department Health and Human Services, Administration for Children and Families, Administration on Children, Youth and Families, Children’s Bureau, Office of Child Abuse and Neglect.
