«Μακάρι να μην είχε συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά» παραπονέθηκε ο Φρόντο.

«Το ίδιο λένε όσοι ζουν τέτοιες ώρες. Όμως αυτό δεν θα το αποφασίσουν οι ίδιοι. Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε είναι τι θα κάνουμε με τον χρόνο που μας έχει δοθεί […]», τον παρηγόρησε ο Γκάνταλφ.

Από την ταινία ‘’Ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών: Η συντροφιά του δαχτυλιδιού’’(2001) βασισμένη στο μυθιστόρημα του J.R.R. Tolkien

—

Διανύουμε μία πραγματικά δύσκολη περίοδο ιστορικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, οικονομικά και ίσως ο καθένας στο σπίτι του προσωπικά ή οικογενειακά. Εδώ και χρόνια η χώρα μας ταλανίζεται από μία κρίση η οποία ολοένα και βαθαίνει, γίνεται πέρα από οικονομική, κρίση σχεσιακή, κρίση προσωπική, κρίση αξιακή. Και το τελευταίο διάστημα έχει ξεσπάσει και μία ακόμα κρίση, ένας κίνδυνος δημόσιας υγείας, υπαρκτός και εμφανής πια παγκοσμίως, η πανδημία λόγω του κορονοϊού.

Και ίσως καθένας από εμάς μπορεί να θυμηθεί κάποια στιγμή που στην πορεία όλων αυτών των ετών να σκέφτηκε: «Μακάρι να μην είχε συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά». Και αυτό είναι μία σκέψη φυσιολογική, ειδικότερα όταν κανείς χρειάζεται να ανταπεξέλθει σε μία σειρά από αντιξοότητες που προκύπτουν στη ζωή του, χωρίς να τις έχει ποτέ αναλογιστεί, χωρίς να τις έχει προβλέψει, χωρίς να τις έχει επιλέξει. Γιατί πολλοί άνθρωποι έχουμε την ανάγκη για βεβαιότητα και προβλεψιμότητα. Ακόμα και αν γνωρίζουμε ότι αυτό είναι προσωρινό ή μπορεί να διαταραχθεί ανά πάσα στιγμή, αγωνιζόμαστε διαρκώς ώστε να το εξασφαλίσουμε. Ίσως γιατί αυτός είναι ένας τρόπος ώστε να μην βιώνουμε τόσο έντονα το αίσθημα της ανησυχίας ή του φόβου για το το αβέβαιο, το απρόβλεπτο, το ανατρεπτικό, το ανεξέλεγκτο.

Συχνά παραπονιόμαστε για τη ρουτίνα στην οποία έχουμε μπει, ξεχνώντας ίσως πως πολλοί από εμάς έχουμε επιλέξει την ύπαρξη της ρουτίνας γιατί αυτή παρέχει ένα δίχτυ ασφαλείας. Έτσι, όταν χρειάζεται να βγούμε από αυτή τη ρουτίνα, ξαφνικά δυσκολευόμαστε ως προς το πως να διαχειριστούμε το χρόνο μας, τι να κάνουμε με τις σκέψεις μας που ξεπηδούν ως αποτέλεσμα της νέας και απρόβλεπτης συνθήκης, και ίσως και να δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε τα «δύσκολα» συναισθήματα που βαθιά μέσα μας κοιμίζαμε μέσα από την ασφάλεια που μας παρείχε η καθημερινή ρουτίνα.

Επομένως μοιάζει πραγματικά δύσκολο να τα βάλουμε όλα σε τάξη. Χρειαζόμαστε κάτι να μας αποσπάσει την προσοχή. Ίσως τα σοσιαλ μιντια να λειτουργούσαν αποτελεσματικά αν δεν προωθούσαν διαρκώς και μία καινούρια απειλητική είδηση από την «άσχημη» και δύσκολη επικαιρότητα. Ξαφνικά, το σπίτι στο οποίο χρειάζεται να μείνουμε μέσα γίνεται ένα ασφαλές μέρος στο οποίο όμως δυσκολευόμαστε να μείνουμε, αφού δεν είναι ουσιαστικά η ελεύθερη επιλογή μας, αλλά γίνεται η επιλογή μας από φόβο ή από αναγκαιότητα.

Και, πράγματι, όλα αυτά είναι φυσιολογικά, όλα αυτά είναι ανθρώπινα. Ωστόσο, στην πραγματικότητα δεν επιλέγουμε την εποχή στην οποία θα ζήσουμε. Αυτό που όμως πραγματικά έχει σημασία είναι ο τρόπος που θα επιλέξουμε να ζήσουμε, ο τρόπος με τον οποίο θα αξιοποιήσουμε αυτόν τον πολύτιμο χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας, καθώς και το νόημα που θα δώσουμε σε όλα αυτά. Οπότε το σημαντικό είναι να αναρωτηθούμε:

• Τι είναι αυτό που με κάνει πραγματικά χαρούμενο/η, που απολαμβάνω να κάνω;
• Με ποιον τρόπο ηρεμώ πραγματικά;
• Τι χρειάζομαι ώστε να το πετύχω;
• Ποιους στόχους μπορώ να θέσω μέσα στην ημέρα;
• Τι χρειάζομαι να κάνω μέσα στη μέρα ώστε όταν η μέρα τελειώσει να πω πως ήταν μία όμορφη μέρα;

—

Και όταν η καταιγίδα τελειώσει, δεν θα θυμάσαι καν πώς κατάφερες να επιβιώσεις. Δεν θα είσαι καν σίγουρος ότι έχει τελειώσει. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: όταν βγεις από την καταιγίδα δεν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που μπήκε. Και αυτό είναι το νόημα της καταιγίδας.

Haruki Murakami, Ο Κάφκα στην ακτή, μτφρ.: Αργυρώ Μαντόγλου, εκδόσεις Ψυχογιός